Schietincident in Drenthe: Een Heftige Herinnering

Deze week keek ik naar het nieuws toen er een item voorbijkwam over het schietincident in Drenthe. Twee slachtoffers. Twee mensen die hun leven verloren. Terwijl de beelden over het scherm flitsten, voelde ik een beklemmend gevoel in mijn borst. Dit was geen ver-van-mijn-bed-show. Wij waren er – onbedoeld – een klein stukje van.Vorig jaar werden we gebeld. Op het afgesloten terrein stonden paarden. Het onderzoek was in volle gang, en niemand mocht erbij. Maar dieren begrijpen geen afzetlint of politieonderzoek. Zij stonden daar maar, wachtend, hongerig, zonder zorg. We werden gevraagd om te helpen.Wat volgde was een moeizame strijd tegen de bureaucratie. Handhaving, de burgemeester, verschillende instanties – iedereen moest groen licht geven voordat we iets konden doen. De tijd tikte door, de paarden wachtten. Uiteindelijk kwam het verlossende woord: we mochten ze halen. Onder strikte begeleiding van de NVWA werden ze voorzichtig weggevoerd, weg van de plek waar het zo gruwelijk mis was gegaan.

Maar het meest aangrijpende moment kwam later. De kinderen van de overleden ouders kwamen hier, naar onze stal. Ze zagen de paarden weer. Dieren die ooit deel uitmaakten van hun gezin, van hun leven, vóór alles veranderde. Het weerzien was hartverscheurend. Tranen, stille blikken, zachte woorden tegen hun vertrouwde viervoeters. Dat moment liet diepe sporen na.Na een paar maanden kon één paard terug naar de kinderen. Voor de andere twee vonden we een liefdevol tehuis. We hopen dat ze daar een toekomst krijgen die hen de pijn van het verleden doet vergeten.We zijn dankbaar dat we in deze verdrietige, emotionele situatie iets hebben kunnen betekenen. Maar deze zaak kent geen winnaars. Alleen verlies, leegte en herinneringen.

Elk paard bij ons heeft zo zijn eigen verhaal. Dit was er één die we nooit zullen vergeten.

Henk

Willen jullie ons werk steunen dan is dat zeker mogelijk. Zonder jullie steun zouden wij in dit soort zaken niet kunnen helpen

Doneer AUB