Nee lieve mensen wij gaan zeker niet verhuizen naar een andere locatie, deze blog is er om zaken voor de laatste maal te verduidelijken omtrent onze huidige locatie.

Wij wisten op het moment dat we bekend zouden maken dat we ons gingen vestigen op het Hippisch Centrum Twente dat dit veel commentaar zou op gaan leveren. Het zou te luxe zijn voor ons. En ja wat we niet hadden gehoopt is toch gebeurd  – veel negatieve berichten. Ik ga ze hier allemaal niet benoemen want dan zou ik 8 A4tjes nodig hebben…

Ik ben 55 en ik ben meer dan 20 jaar actief in ‘het dierenwereldje’, heb meer dan 30 jaar op de markt gestaan met vis en heb voor de hobby een duikschool. Toen ik 50 werd ben ik na mijn 7 dagen in de week werken met pensioen gegaan. Mijn geld verdien ik met een grote luxe Airbenb in Enschede…

Mijn grootste hobby en passie is het opvangen van paarden die tussen wal en schip dreigen te raken. Dit doen we met een groot team van vrijwilligers en stagiairs. Geloof me ik heb in mijn leven in verschillende wereldjes gezeten van honden, marktkoop mensen, ambtenaren en paarden, maar het wereldje van de paardenmensen is wel een hele ‘bijzondere’. Maar goed, even terug te komen op onze huidige locatie.

Toen wij moesten vertrekken uit onze locatie in Duitsland, kregen we dankzij de zoektocht van velen van jullie op Facebook verschillende locaties op het oog en we hadden vergevorderde gesprekken met een stal in het midden van het land. We konden daar 27 stallen huren en een stuk grond voor meer dan € 6000 per maand. Nu huren we de hele huidige accommodatie met werkelijk alles erop en eraan, voor € 5000 per maand voor 63 stallen (is geen geheim, komt ook in de jaarrekening te staan van de stichting). Het is vlakbij Hengelo, in de streek waar we ons netwerk van vrijwilligers hebben. Dit is allemaal mogelijk gemaakt dankzij de vaste steun van een grote dierenvriend. Daarnaast moeten wij ook de kosten van voeding en verzorging dekken.

Wij hadden verwacht dat er na de verhuizing naar deze prachtige locatie, best wel wat opmerkingen zouden komen. Maar dat het zo erg zou zijn, dat zagen we niet aankomen.  

Mensen schreven brieven naar de media dat zaken niet klopten bij ons en dat er onderzoek gedaan moest worden, Fake accounts op Facebook die valse informatie verspreidden, met als klap op de vuurpijl mollen bij Paard Zoekt Baas in de stallen, die alles doorbrieven (heb nog nooit naar dat programma gekeken maar ga het toch eens doen kan ik ook een mol herkennen :-)). Er kwamen berichten op Facebook van onze volgers en ook werd ik persoonlijk benaderd wat er de laatste maanden toch gaande was… zoveel haat….

Geloof me, dit heeft me een een lange tijd heel veel gedaan en het heeft me slapeloze nachten gekost, en ik heb geprobeerd om die mensen op andere gedachten te brengen. 

Had niet verwacht dat je door het ‘werk’ wat je doet zoveel haat over je heen krijgt, en ik begrijp soms niet hoe publieke figuren hier mee kunnen leven. Misschien zijn die ook op een punt gekomen waar ik nu ook sta van “het doet me allemaal niet meer zoveel”. 

Voor mij was er een punt dat ik dacht verrek maar met jullie commentaar, dat was toen ik op de paardenmarkt liep met de dierenpolitie. We waren gevraagd om te kijken hoe je een paard-vriendelijke paardenmarkt kon organiseren – ik hou me niet bezig met meningen of een paardenmarkt nog wel van deze tijd is, ook hou ik me niet bezig hoe mensen op paarden moeten rijden, wij houden ons enkel bezig met het welzijn van de paarden en het zoeken naar een nieuw tehuis. Daar werd ik uitgejouwd door een paardenhandelaar, voelde de woedende spetters uit zijn mond tegen mijn wang aan kletteren. Hij ging te keer, niet normaal meer. Toen had ik echt iets van dit heb ik nog nooit mee gemaakt…De dierenagent gaf me te kennen dat die men een eencellige was…Toen zag ineens een Minion voor me en moest lachen.

Sinds dat moment denk ik ook weet je we zijn de zelfde organisatie als 15 jaar geleden. Toen hadden we een mindere locatie met maximaal 35 paarden in de opvang. Nu hebben we een mooiere locatie die ons minder kost en nu staan er 73 paarden in de opvang.

De zelfde mensen, de zelfde paarden alleen een mooiere locatie…

Voor de nieuwe locatie deden we goed werk, met de nieuwe locatie hebben sommige mensen commentaar op ons en als je ze hun vraagt of ze ons kennen en bij ons zijn geweest, dan is het alleen van horen zeggen. 

Lieve mensen, als ik op stal kom en er loopt een kleine pony die naar je hinnikt om je te begroeten en als je het kleine ding dat afgeschreven was door sommige, lekker ziet wandelen door de stallengang samen met zijn maat Benji, dan weet je waar je het voor doet! Niet voor de mensen, maar voor de paarden! Ik weet dat er zeker ruimte is voor verbetering, maar we leren iedere dag. Tijdens open dagen geef ik nog wel eens aan, wijzend naar de deur met namen van de paarden die we in de opvang hebben gehad, bij het eerste paard wisten we dat er een voor en een achterkant aan een paard zat en bij het laatste paarden kunnen we dat paard beter helpen door de ervaringen met de honderden paarden daarvoor. Wij hebben alles zelf uit moeten vinden, samen met de specialisten. Er bestaat helaas geen opleiding hoe je een opvang moet runnen van getraumatiseerde/verwaarloosde paarden.

Alvast een fijn weekeinde voor iedereen 😉 

Het is bijna vrijdag! Het was best een grote blog! Hoop dat jullie hem helemaal hebben kunnen uitlezen.

Groeten,

Henk